chcę byście zapamiętali naszych Kochanych
wiesz, gdyby żyli... co tu mówić, byłoby inaczej
tępy ból w sercu, w duszy, trochę zablokowane
nasze życie, bo ich tu nie ma, nie będzie
na zawsze, dociera...
a pośród nas są jeszcze ich oprawcy, zmienione
nazwiska, tak, nie wszystkich pochłonął Tartar
to ich miejsce - po tamtej stronie
a gdzie nasi Kochani, gdzie są ich groby
wiesz, serce mi krwawi, szczególnie teraz
gdy patrzę na pożółkłe fotografie
tam uchwycony moment zaraz po egzekucji
potem pod Smoleńskiem runął samolot
to było wczoraj, nie, wciąż trwa sekwencja
wystawionych do odstrzału, bo są Polakami
nie mogę pojąć dlaczego
chcę byście zapamiętali naszych Kochanych
choćby przez mgłę na ukrytych łąkach
w ostatnich sekundach pośród jasnych dni
i niespełnienia
jak Termopile mija nam epoka za epoką
dokądkolwiek ruszymy w świat, gdziekolwiek
jesteśmy
aż do serc przyjdzie zmartwychwstanie
niech trwa nasza pamięć
2 komentarze:
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o Dostojewskiego, to polecam Ci do tej strony:
http://dostojewski.npage.de/
Dziękuję Jatman. W istocie to Dostojewski, gdy byłem nastoletnim chłopakiem, otworzył mi oczy na to, co się dzieje, szczególnie jego "Biesy." Tu wcale nie chodzi o Duszę Rosji (jestem ikonopisem, w pewnym sensie czuję tę Duszę) - tu chodzi o procesy, które rozegrały się lub rozgrywają się w warstwie psychicznej całego świata... I Fiodor Dostojewski to przewidział i artystycznie wyraził.
Prześlij komentarz